'คิดถึงเตียบ่กี้

 โอ้นกน้อยสายหมอกและดอกเหมย

เสียงพิณเอ๋ยจงลอยไปไกลสุดแสน

ถึงผู้ที่อยู่ไกลในต่างแดน

หากมาดแม้นได้สดับจงกลับมา


         เพราะมีใครคนหนึ่งคิดถึงท่าน

ทุกคืนวันได้แต่ชะแง้หา

คิดถึงยิ้มพิมพ์จิตยังติดตา

แต่ทว่าท่านไปเสียไกลลับ


           แม้ยอดหญ้าใบไม้ใบน้อยน้อย

ยังเฝ้าคอยชะเง้อรอเธอกลับ

อีกทั้งวันเวลาถ้าจะนับ

ย่อมถมทับเทียบทรายในสายชล


  ข้าตั้งเสียงเพียงสายที่กรายกรีด

ให้เคาะดีดดังไกลไปทุกหน

ผิว่าท่านอยู่แห่งใดในมณฑล

จะรู้ว่ามีคนเขาเฝ้ารอ


           ดุจเส้นไหมในซี่กี่ทอผ้า

วันเวลาที่ผลักให้ถักก่อ

ทบเกลียวเอ็นเส้นสายที่ด้ายกรอ

ไม่นานก็เต็มขึ้นเป็นผืนแพร


       ความคิดถึงจึงเป็นเหมือนเส้นไหม

ที่พันไขว้โยงยุดสุดจะแก้

แม้พ้นคืนผ่านวันไม่ผันแปร

มีก็แต่ร้อยรัดกระหวัดตรึง


        ฤดูร้อนผ่านพ้นจนวสันต์

ล่วงเหมันต์มานี่อีกปีหนึ่ง

หากท่านยังได้ยินพิณรำพึง

โปรดทราบซึ้งเถิดว่าข้ายังคอย


                      15/8/48

                      ไน่ฮวย